Podziel się
Wznoszenie jednorodnych ścian zewnętrznych z drobnowymiarowych bloczków z betonu komórkowego wymaga stosowania odpowiednich zapraw murarskich.
Zgodnie z normą PN-B-1930 I : 1997 są to zaprawy: ciepłochronne - o współczynniku przewodzenia ciepła λ zbliżonym do współczynnika przewodności cieplnej betonu komórkowego, lub klejowe - umożliwiające wznoszenie murów na cienkie spoiny grubości 1 - 3 mm.
Stosowanie zwykłych zapraw cementowych lub cementowo - wapiennych znacznie pogarsza właściwości termoizolacyjne muru wykonanego z bloczków z betonu komórkowego. W efekcie ściana zewnętrzna jest niejednorodna pod względem cieplnym. Na spoinach tworzą się mostki termiczne, które mogą powodować straty ciepła, wykraplanie się pary wodnej na wewnętrznej stronie ściany, a w okresie zimowym przemarzanie spoin. Tradycyjnych zapraw cementowych zawsze używa się jednak przy murowaniu pierwszej warstwy bloczków układanych bezpośrednio na ścianie fundamentowej lub na płycie stropowej. Przed położeniem bloczków na ścianie fundamentowej należy wykonać odcinającą poziomą izolację przeciwwilgociową z papy izolacyjnej, folii itp. Zwykłe zaprawy można stosować również przy wznoszeniu ścian wewnętrznych, gdzie nie występuje ryzyko przenikania ciepła przez przegrody.
Zgodnie z Polską Normą rodzaj zaprawy zależy od rodzaju drobnowymiarowych elementów z betonu komórkowego. Ich wymiary nie mogą przekraczać dopuszczalnych odchyłek wyrażonych w milimetrach. Elementy dzielą się na dwie klasy: "M" - do wykonywania murów ze spoinami z zapraw zwykłych i ciepłochronnych, "D" - do wykonywania murów z cienkimi spoinami oraz łączone na "pióro" i "wpust". Informację o klasie bloczka umieszcza się w karcie wyrobu - jest to ostatnia litera w symbolu produktu.
Zaprawy ciepłochronne
Do murowania ścian powinno się używać zapraw ciepłochronnych o izolacyjności cieplnej odpowiadającej izolacyjności betonu komórkowego. Częstym składnikiem tych zapraw jest granulowany styropian, który nadaje im lekkość i dobre właściwości termoizolacyjne. Zaprawy ciepłochronne można przygotować z gotowych mieszanek fabrycznie pakowanych w szczelne worki. Mieszankę taką wystarczy wymieszać z wodą. Można do tego użyć mieszarki, betoniarki przeciwbieżnej lub wolnospadowej. Najczęściej do mieszarki (betoniarki) wprowadza się wodę zarobową, a następnie stopniowo dodaje suchą mieszankę. Przed rozpoczęciem murowania należy sprawdzić konsystencję zaprawy. Jeśli w czasie narzucania i rozprowadzania kielnią zaprawa wałkuje się i odstaje od powierzchni (co świadczy o niewłaściwej konsystencji zaprawy), wtedy konieczne jest dodanie wody i ponowne wymieszanie.
Murowanie z użyciem zapraw ciepłochronnych nie różni się zasadniczo od klasycznego murowania przy użyciu zapraw tradycyjnych. Podczas murowania zaprawa stopniowo tężeje, dlatego co jakiś czas należy ją wymieszać (to sprawi, że zaprawa będzie rzadsza). Nie zaleca się ciągłego dolewania wody do tężejącej zaprawy, ponieważ może stać się zbyt wodnista, a nadmierna ilość wody obniża wytrzymałość zaprawy.
Jeżeli ściany mają być tynkowane w sposób tradycyjny, zaleca się pozostawienie niewypełnionych spoin do głębokości 1 cm od lica ściany. W przypadku kładzenia tynków pocienionych, spoiny należy wyrównywać i zacierać równo z licem ściany.
Zaprawy klejowe
Zaprawy klejowe mają postać suchych mieszanek na bazie cementu, które są gotowe do użycia po wymieszaniu z wodą. Do przygotowania zaprawy można użyć mieszadła osadzonego w wolnoobrotowej wiertarce.
Nakładanie cienkiej warstwy zaprawy odbywa się za pomocą specjalnych kielni dostosowanych do szerokości bloczków. Elementy, na które nakłada się zaprawę, muszą być oczyszczone z pyłu. Murowanie wolno prowadzić w temperaturach od +5 do +30°C. Jeśli temperatura jest wyższa niż + 25° C, zaleca się częste zwilżanie podłoża wodą, co pozwoli ograniczyć odciąganie wody z zaprawy. Przed położeniem pierwszej warstwy bloczków na powierzchnię ściany fundamentowej lub płyty stropowej, wszelkie nierówności podłoża należy zniwelować zaprawą cementową. Pierwszą warstwę muru trzeba idealnie wypoziomować, ponieważ w przypadku murowania na cienką spoinę dokonanie korekt poziomów w następnych warstwach jest praktycznie niemożliwe. W razie potrzeby bloczki należy podszlifować specjalną packą lub zestrugać przy pomocy packi do strugania.
Po ułożeniu pierwszej warstwy, drobne nierówności należy wygładzić pacą do szlifowania, a następnie powstały pył usunąć miotełką. Grubość warstwy kleju powinna wynosić od 1 do 3 mm. Po sprawdzeniu wypoziomowania bloczków w narożach budynku rozciąga się poziome sznurki, wzdłuż których - posługując się dodatkowo poziomnicą i gumowym młotkiem - układa się kolejne warstwy. W przypadku bloczków o pionowych ścianach łączonych na "pióro" i "wpust" należy zadbać o ich szczelne przyleganie (w takich ścianach nie klei się pionowych spoin). Bardzo ważne jest zachowanie jednakowych grubości spoin - 2-3 mm. Przekroczenie tej wartości prowadzi do nadmiernego zużycia zaprawy i wzrostu kosztu robót.
Zaprawy klejowe wymagają stosowania wyrobów o dużej dokładności wymiarowej oraz bardzo starannego murowania. Najczęstszymi błędami popełnianymi przy wznoszeniu ścian zewnętrznych z bloczków z betonu komórkowego są: nierówne ułożenie warstw z niepotrzebnie pogrubioną spoiną oraz niestaranny sposób obchodzenia się z bloczkami (co jest przyczyną licznych obtłuczeń i ubytków, które muszą być wypełnione zaprawą). W przypadku bloczków łączonych na "pióro" i "wpust" błędem jest pozostawianie zbyt szerokich szczelin pomiędzy bloczkami.
Źródło: Izolacje(7/8)2003